Λένε..πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής..η μήπως όχι;........
......................................................................................
Ενοχή και Αθωότητα = Πόθος..
Βουλιάζω στην ματιά σου και θαρρώ..
πως βλέπω την καρδιά σου..
σαν το μισοφέγγαρο..
Αδειάζει και γεμίζει τις νυχτιές..
χαράς και πόνου ακονίζει σαϊτιές.
Την άστατη ζωή σου συγχωρώ
όταν μου δίνεις χρόνο
να μαζεύω τον καιρό..
αυτόν που ανεμίζεις σ'αγκαλιές
μέσα απ'του άνομου.κορμιού σου τις γωνιές.
Πνίγομαι στο φιλί σου και ριγώ
με έχεις φυλακίσει
με τρόπο περίεργο
της κόλασης σε καίνε οι φωτιές
με αγιασμό σε εξαγνίζουν οι γητειές..
Θάνατος και ανάσταση μαζί
μιας ώρας ο έρωτάς σου
σαν χίλιοι παράδεισοι
της πρόστυχης εικόνας σου το φως
που αναζητάει στο σκοτάδι ο τυφλός.
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)
Oκ..το θαλασσομπανάκι,έγινε βροχομπανάκι.μετά θορυβώδους εισόδου των τσαμπουκάδων αστραπών...
Ο ήλιος κρύφτηκε.. να του πήγε..
Που να φανεί να τα βάλει με τους βροντόφωνους κεραυνούς που ακολούθησαν...
Οι παραλίες άδειασαν μαγικά...
Ο κόσμος άρπαξε παραμάσχαλα των οματιών του και τρεχάλησε προς εύρεση καταφυγίου..
Οχι ας κάνανε και αλλιώς...
Το ίδιο μαγικά θαρρείς μεταφερθήκαμε γύρω στις 15 Σεπτεμβρίου..
Στο πλάνο παραμένουν τα πυκνά μαύρα σύννεφα,μία εξασθενημένη βρόχή,
και ο απόηχος των βροντών που συνεχίζουν το ταξίδι τους στον ορίζοντα..
Συνεχίζεται..........
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni) — στην πόλη Marathón.
6\08\14 18.43
Εγώ είμαι μόνο ένα παιδί,και υψώνω την φωνή μου.
Για να μου δώσεις δύναμη,'ελα κι'εσύ μαζί μου.
Πιάσου απο το χέρι μου να πούμε ένα τραγούδι
Ν'ανθίσει στον πλανήτη μας ένα ακόμα λουλούδι.
Η Ειρήνη είναι δικαίωμα γαλήνη στην καρδιά μας
Ελα να τραγουδίσουμε τα δικαιώματά μας
Εμείς του κόσμου τα παιδιά,με μία μελωδία
μπορούμε να 'μερέψουμε τ'ανθρώπινα θηρία.
Εμείς του κόσμου τα παιδιά έγχρωμα λευκά μαύρα
Φέρνουμε το ξημέρωμα,διώχνουμε τα σκοτάδια.
Ελα να τραγουδίσουμε για 'λεύτερες Πατρίδες
Εμείς του κόσμου τα παιδιά,της ζήσης οι ελπίδες.
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)
