Δεν ξεχνώ ΑΝΘΡΩΠΕ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΑΝΘΡΩΠΕ.
Δεν ξεχνώ την δουλειά μου στις φάμπρικες.
Δεν ξεχνώ το ευτελές εργατικό μεροκάματο.
Δεν ξεχνώ τα 12ωρα για 50 ευρώ παραπάνω
Δε ξεχνώ που το ευτελές μου μεροκάματο το πετσόκοψαν.
Δεν ξεχνώ το ''άμα σου αρέσει,αλλιώς νά η πόρτα'' του εργοδότη.
Δεν ξεχνώ (και δε μου συγχωρώ) τις παγίδες της τράπεζας που με κανάκευαν να πάρω δάνειο να φτιάξω ενα σπιτι.
Δεν ξεχνώ (και δε μου συγχωρώ) πως τους πίστεψα.
Δεν ξεχνώ πως με εξαπάτησαν
Δεν ξεχνώ την κατρακύλα της αξίας μίας αξιοπρεπούς ζωής
Δεν ξεχνώ την αντιμετώπισή μου σε δύσκολες ώρες στα νοσοκομεία.
Δεν ξεχνώ πόσα τους χάρισα με τίμημα την υγεία μου για να μου παρέχουν αναξιοπρεπή ασφάλεια
Δεν ξεχνώ την εξευτελιστική συρίκνωση της παιδείας
Δεν ξεχνώ τον συνάνθρωπο που πείνασε
Δεν ξεχνώ τον συνάνθρωπο που αυτοκτόνησε
Δεν ξεχνώ που δεν ακούστηκε η φωνή μου
Δεν ξεχνώ που με χτύπησαν με εβρεξαν με έπνιξαν όταν φωναξα ΦΤΑΝΕΙ
Δεν ξεχνώ τους γέρους να κλαίνε
Δεν ξεχνώ τα παιδιά να πεινάνε.
Δεν ξεχνώ που με αγνόησαν
Και τέλος,ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ εκείνους που συνηγόρησαν,
και μου φόρτωσαν τα δεινά μου.
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου