6/8/14

Απο τον Αύγουστο στον Σεπτέμβρη...

Oκ..το θαλασσομπανάκι,έγινε βροχομπανάκι.μετά θορυβώδους εισόδου των τσαμπουκάδων αστραπών...
Ο ήλιος κρύφτηκε.. να του πήγε..
Που να φανεί να τα βάλει με τους βροντόφωνους κεραυνούς που ακολούθησαν...
Οι παραλίες άδειασαν μαγικά...
Ο κόσμος άρπαξε παραμάσχαλα των οματιών του και τρεχάλησε προς εύρεση καταφυγίου..
Οχι ας κάνανε και αλλιώς...
Το ίδιο μαγικά θαρρείς μεταφερθήκαμε γύρω στις 15 Σεπτεμβρίου..
Στο πλάνο παραμένουν τα πυκνά μαύρα σύννεφα,μία εξασθενημένη βρόχή,
και ο απόηχος των βροντών που συνεχίζουν το ταξίδι τους στον ορίζοντα..
Συνεχίζεται..........
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)
 — στην πόλη Marathón.
6\08\14    18.43

5/8/14

Παιδιά!! Της ζήσης οι ελπίδες.. Οταν δεν τα σκοτώνουν..



Εγώ είμαι μόνο ένα παιδί,και υψώνω την φωνή μου.
Για να μου δώσεις δύναμη,'ελα κι'εσύ μαζί μου.
Πιάσου απο το χέρι μου να πούμε ένα τραγούδι
Ν'ανθίσει στον πλανήτη μας ένα ακόμα λουλούδι.

Η Ειρήνη είναι δικαίωμα γαλήνη στην καρδιά μας
Ελα να τραγουδίσουμε τα δικαιώματά μας
Εμείς του κόσμου τα παιδιά,με μία μελωδία
μπορούμε να 'μερέψουμε τ'ανθρώπινα θηρία.

Εμείς του κόσμου τα παιδιά έγχρωμα λευκά μαύρα
Φέρνουμε το ξημέρωμα,διώχνουμε τα σκοτάδια.
Ελα να τραγουδίσουμε για 'λεύτερες Πατρίδες
Εμείς του κόσμου τα παιδιά,της ζήσης οι ελπίδες.
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)

2/7/14

Οι Μήνες....




Οσα και να μας τάζουνε οι μήνες..
όσο οδυνηρές κι'αν είναι οι μνήμες
ορθοί στέκουμε ακόμα..
κι'έχουμε δρόμο..
μήνα τον μήνα..να ξορκίζουμε τον χρόνο..

Κι'αν είναι Ιούλιος
που την ψυχή μας καίει
κι'αν είναι Απρίλης
που όλο ψέμματα μας λέει..
ορθοί στέκουμε ακόμα
χτυπά η καρδιά μας
μήνα τον μήνα,που μετρά τα βήματά μας..

Κι αν είναι Μάης
που η ευωδιάτης γής μας πνίγει
κι'αν είν΄Νοέμβρης
παγωνιά που μας τυλίγει..
ορθοί στέκουμε ακόμα
κι'αυτό μας πρέπει..
μήνα τον μήνα,όσο ο χρόνος το επιτρέπει..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)

Δύσκολη Ωρα..



Κοίτα τα μάτια μου με ένα βλέμα
τάχα πως σού'λειψα,πως με ζητούσες
δώσ'μου τα χέρια σου,κι'ας είναι ψέμμα
πέσ'μου να'ρχόμουν πως καρτερούσες..

Μη κάνεις δύσκολη αυτή την ώρα
φέρσου ανάλογα κι'ας μη πονάς..
την χάρη κάνε μου,φίλα με τώρα
τάχα τα χείλη μου πως τα ζητάς.

Ασε ένα ρούχο σου εδώ όπως πρώτα
θα πω το ξέχασες στον καναπέ..
και όπως πάντα σβύσε τα φώτα
να νοιώσω πιο ήρεμη απο ποτέ.

Κι'όταν θα φεύγεις,μπροστά στην πόρτα
παίξε τον ρόλο σου τον τελευταίο
Πέσ'μου πως φεύγεις να πας μιά βόλτα
και μην πεις τίποτα αν δεις να κλαίω..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)