Το Ναυτόπουλο

Σκοτείνιασε ο ουρανός
κι'αντάρα..
απ'τα βαθειά του ορίζοντα διαφαίνει
κι'αόρατη σαν Θεϊκή κατάρα
η ομίχλη..
που τα πέπλα της υφαίνει..

Το τρεχαντήρι πάλλεται στο κύμα
ωσάν το τσόφλι
της δίνης ακυβέρνητο
περνάει το κατώφλι..

Μονάχο
στης καμπίνας του
την σιδερένια κλίνη
την σκέψη ένα ναυτόπουλο
ελεύθερη αφήνει..

Κι'όσο με λύσσα μένεται
απ'όξω η καταιγίδα..
'κείνο πονά σαν σκέφτεται
μια μακρινή πατρίδα

Πνίγεται απ'τους βαργιόϊσκιους
τους σιδερένιους τοίχους..
καθώς το κύμα κι'ο άνεμος
μακάβριους βγάνουν ήχους..

Τάμα στον Αγιο μελετά
κουράγιο να του δίνει..
μη λησμονά 'τους π'αγαπά..
εκεί στη Σαντορίνη..

Πόσο'χει κάμει να τους δεί;
μην έχει έναν αιώνα;
και να!! απαγκιάζει το σκαρί
στο μάτι του κυκλώνα..

Τον ύπνο το ναυτόπουλο
να το λυτρώσει αφήνει..
Του ονείρου ένα αητόπουλο
τον πάει στη Σαντορίνη..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni