Παγκόσμιο Ιατρικό Επίτευγμα!!!!!!!!!

Η 33χρονη Ζωή είναι νάνος αλλά κατόρθωσε να γεννήσει το δεύτερο υγιέστατο μωρό στον κόσμο με εξωσωματική γονιμοποίηση - Διαβάστε τον... γολγοθά της Ζωής!

Η 33 χρονη γυναίκα "γίγαντας θέλησης" έκανε 15 επώδυνα χειρουργεία γιά να ψηλώσει 40 πόντους , να ερωτευτεί και να παντρευτεί τον αγαπημένο της Μια ιστορία συγκλονιστική - ανθρώπινη που δείχνει την δύναμη της ψυχής Η μητέρα της Ζωής και ο σύζυγος της Γιάννης διηγούνται με δάκρυα στα μάτια πως συνέβη το μικρό θαύμα Παγκοσμίως, άλλο ένα παιδί έχει γεννηθεί στο Ισραήλ από γυναίκα με αχονδροπλασία και προεμφυτευτική γενετική διάγνωση. . «Το πρώτο πράγμα που κοίταξα στον μπέμπη ήταν τα χέρια του και τα πόδια του για να διαπιστώσω αν είναι αλήθεια που είναι ένα υγιές παιδί και δεν πάσχει απο αχονδροπλασία σαν και μένα , δεν είναι νάνος και αν όλα αυτά που έκανα άξιζαν τον κόπο γι’ αυτόν», λέει η Ζωή στην Ειρήνη Νικολοπούλου και συγκλονίζει... Πότε γνώρισες τον άνδρα σου – καθώς από εκεί ξεκινάει ένα μωρό..... «Τον γνώρισα το 2003. Ο Γιάννης ήταν από την Αθήνα και είχαμε μια κοινή γνωστή εδώ...γνωριστήκαμε στη γιορτή της...Της είχε μιλήσει για εμένα...και κάπως έτσι έδεσε το γλυκό. Κι από τότε ο Γιάννης πηγαινοερχότανε». Είσαστε 10 χρόνια μαζί... «Ναι, ήρθε εδώ ένα χρόνο πριν παντρευτούμε»... Παντρευτήκατε πότε; «Το 2007, βρήκαμε δουλειά εδώ και εγώ και ο Γιάννης (καθότι εγώ δεν ήθελα να φύγω από τον τόπο μου). Κάτσαμε ένα χρόνο μαζί για να δούμε πως θα είναι η συμβίωση και τελικά όλα πήγαν καλά και το 2007 και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο παντρευτήκαμε» Ήταν ο μεγάλος σου έρωτας ο Γιάννης ή είχες κάποιον άλλον..; «Είχα κάτι ψιλά αλλά όχι πολύ σοβαρά όμως. Ο Γιάννης είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Στο πρόσωπο του Γιάννη βρήκα αυτό που ζήταγα βασικά, έναν ήρεμο άνθρωπο (που είναι ο Γιάννης), συνεννοήσιμο και φυσικά να βρίσκω ανταπόκριση σε αυτά που ζητάω. Ε όλα αυτά είναι ο Γιάννης». Στα πρώτα χρόνια της σχέσης σου σκεφτόσουν το γάμο; «Όχι, κοίταγα να περάσω καλά κι αυτό επειδή ήταν πολύ λίγες οι ώρες που ήμασταν μαζί...ερχόταν αυθημερόν και έφευγε. Όταν όμως περνούσαν τα χρόνια και είδα ότι ήμασταν καλά και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε άρχισα να το σκέφτομαι. Μετά το συζήτησα και με τη μαμά μου, τον γνώρισε και έδωσε την έγκριση της –αφού διαπίστωσε πως ήταν καλός μαζί μου- και κάπως έτσι όλα πήραν το δρόμο τους». Στην ουσία έκανες το μωρό έξι χρόνια μετά... «Έκανα προσπάθειες με τον Γιάννη. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι...το άγχος, το ότι το σκεφτόμασταν συνέχεια και οι δύο, δεν ξέρω... Στην συνέχεια με τον γιατρό μου αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδικασία της σπερματέγχυσης αλλά δημιούργησα πολλά ωάρια και φοβήθηκε ο γιατρός και έτσι το αφήσαμε. Στην συνέχεια (σ.σ ο γιατρός ο κ. Κολιόπουλος) μου σύστησε τον κ. Αθανασίου στην Αθήνα. Τον συνάντησα, μιλήσαμε με εξέτασε και έφυγα γιατί δεν είχα έρθει σε επαφή με γιατρό που να κάνει αυτή την δουλειά. Κι όταν με ρωτούσαν πως τον είδα και πως μου φαινότανε, εγώ δεν είχα άλλο μέτρο σύγκρισης για να μπορέσω να πω αν είναι καλός ή δεν μου συμπεριφέρθηκε καλά κ.ο.ε Κι έκλεισα ραντεβού και με άλλον γιατρό για να δω τι γίνεται...Ε τελικά κατέληξα (φυσικά) στον κ. Αθανασίου». Με τον κ. Αθανασίου πότε ξεκίνησες...; «Το καλοκαίρι του 2009. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν μια επέμβαση στη μήτρα, γιατί η δικιά μου δεν ήταν καμπυλωτή είχε μια ιδιομορφία όπου έπρεπε να φτιαχτεί για να γίνει στρογγυλή κι αυτό για να μπορέσει να δεχθεί η μήτρα το έμβρυο. Έγινε αυτή επέμβαση και πέτυχε». Το Σεπτέμβριο του 2009 ξεκίνησα την πρώτη προσπάθεια, δημιουργήθηκαν τα ωοθυλάκια και όταν ήρθε η ώρα να τα μαζέψουμε πήραμε οχτώ, από τα οποία το ένα ήταν υγιή και στην συνέχεια με το σπέρμα του Γιάννη γονιμοποιήθηκε. Ωστόσο δεν πέτυχε, μετά από λίγο καιρό κάναμε την δεύτερη προσπάθεια και συλλέξαμε 16 ωοθυλάκια από τα οποία γονιμοποιήθηκαν τα 11 και από αυτά υγιή ήταν τα 8 αλλά δύο από αυτά χάθηκαν στην απόψυξη. Στην αρχή χρησιμοποιήσαμε 2 αλλά δεν πέτυχε ούτε αυτό. Στην συνέχεια μας είχαν μείνει άλλα 3 από τα οποία γεννήθηκε ο γιος μου. Η τελευταία αυτή προσπάθεια έγινε στις 19 Ιουλίου το 2012 και τώρα το Μάρτη του 2013 έφερα στη ζωή το μωρό μου». Μπορείς να μας περιγράψεις λίγο τα συναισθήματα σου; «Βασικά όταν άκουσα το κλάμα του δεν το πίστεψα στην αρχή νόμιζα ότι από κάπου αλλού ακούγεται αυτό το κλάμα. Και όταν τον είδα και ακούμπησε πάνω μου είπα, «τώρα αυτό είναι δικό μου;» Βασικά γύρναγαν όλα στο μυαλό μου όσα είχα περάσει όλα αυτά τα χρόνια. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα...ήταν χαράς και δικαίωσης. Το πρώτο βράδυ που δεν τον είχα μαζί μου επειδή τον βάλανε στην θερμοκοιτίδα ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε, ένα κενό...πως να το περιγράψω. Κοιτούσα την κοιλιά μου και μου έλειπε η αίσθηση του, το κλώτσιμα του. Το πρώτο πράγμα που κοίταξα στον μπέμπη την άλλη μέρα ήταν τα χέρια του και τα πόδια του για να διαπιστώσω αν είναι αλήθεια που είναι ένα υγιές παιδί χωρίς την δική μου αχονδροπλασία και αν όλα αυτά που έκανα άξιζαν τον κόπο γι’ αυτόν». Οι εγχειρήσεις Ποιος γιατρός σε βοήθησε πολύ για τα χειρουργεία που έκανες για να πάρεις ύψος; «Ήταν ο κ. Πολυζώης στο ΚΑΤ. Δεν ήταν απλά για μένα ένας γιατρός αλλά και πατέρας. Δε θα ξεχάσω ποτέ πως μου φέρθηκε και πόσο με στήριξε. Τον ένιωσα δικό μου άνθρωπο. Στο πρώτο μου χειρουργείο μου έμεινε δίπλα μου για να μη φοβάμαι»... Πόσα χειρουργεία έκανες; «Δέκα – δεκαπέντε», έχω χάσει το λογαριασμό δεν τα θυμάμαι. Να φανταστείτε ότι κάθε Παρασκευή ήμουν στην Αθήνα για να με εξετάσει και να δει την πρόοδο της υγείας μου (σ.σ ο γιατρός ο κ. Πολυζώης) . Δε με άφησε ποτέ μόνη μου και αυτό το εκτίμησε. Μπορεί να έφυγε νωρίς ο πατέρας μου αλλά ο Θεός μου έστειλε αυτόν τον άνθρωπο. Σκεφτείτε ότι όταν έκανα τις προσπάθειες για να συλλάβω παιδί μιλάγαμε στο τηλέφωνο να τον ρωτήσω αν μπορώ κι όταν τελικά του ανακοίνωσα πως είμαι σε ενδιαφέρουσα αυτός πέταξε από τη χαρά του».   Καθημερινότητα Στο σχολείο -όταν πήγαινες, είχες αντιμετωπίσει προβλήματα από τους συμμαθητές σου; «Από τους συμμαθητές μου όχι και με βοηθούσαν και ό,τι ήθελα μου το έκαναν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν με τους ρομά. Με έσπρωχναν, μου έπαιρναν τα πράγματα». Ποια είναι τα πράγματα της καθημερινότητας που σου δυσκολεύουν τη ζωή; «Άτομα σαν κι εμένα δεν μπορούν να τρέξουν, τρέχουν αλλά όχι όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Σκεφτείτε ότι εγώ στην Αθήνα δεν προλάβαινα να περάσω τα φανάρια, γιατί ο χρόνος του φαναριού είναι πολύ λίγος σε σχέση με αυτόν που χρειαζόμουν εγώ. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι με την συγκοινωνία, με τα λεωφορεία δηλαδή...δυσκολεύομαι να ανέβω τα σκαλιά». Τι δουλειά κάνεις; «Αυτή τη στιγμή δουλεύω στα ΚΕΠ του δήμου. Βέβαια και εκεί αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα, πχ δεν μπορώ να φτάσω κάποιους φακέλους ή να βγάλω φωτοτυπίες». Ωστόσο μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου και να εξυπηρετήσεις τον κόσμο... «Κανονικά, δεν το συζητάμε αυτό καν. Είμαι χαρούμενη που δουλεύω και που μπορώ να εξυπηρετώ τους συμπολίτες μου». Το σχολείο το τέλειωσες κανονικά; «Ναι, τελείωσα το Λύκειο και πέρασα στα ΤΕΙ λογιστικής στην Πάτρα. Εκεί δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τους συμφοιτητές ή τους καθηγητές μου. Το μόνο θέμα μου είναι τα λεωφορεία. Για να ανέβω πρέπει να σκαρφαλώσω. Για να κατέβω πρέπει να πηδάω και αυτό δεν είναι καλό επειδή τραντάζομαι και δεν κάνει για τη μέση μου. Επειδή αργώ έχει τύχει να έχουν κλείσει την πόρτα πάνω μου και να είμαι η μισή μέσα και η μισή έξω...» Σου παραχωρούν τη θέση τους στο λεωφορείο όμως, ε; «Όχι, εγώ παραχωρώ τη δικιά μου σε ηλικιωμένους ή σε εγκύους. Εμένα ποτέ δεν μου έχουν παραχωρήσει θέση και όπως καταλαβαίνετε δυσκολεύομαι πολύ γιατί δεν μπορώ να κρατηθώ από τις χειρολαβές γιατί πολύ απλά δεν τις φθάνω». Η σχέση σου πως είναι με τον Γιάννη; «Με τον Γιάννη έχω περάσει πολλά. Θα μπορούσαμε να μην είχαμε προχωρήσει γιατί πέρασα δύσκολα με την οικογένεια του κι όμως επειδή πίστεψα σε αυτόν κι αυτός σε εμένα φτάσαμε και κάναμε οικογένεια. Είμαι πολύ υπερήφανη για τον Γιάννη». eirinika.gr