Οταν ο θανατοs διαλέγει..

Εμασα του ήλιου
τιs αχτίδεs
που μου ζήτησεs.....
έκλεισα σε κελιά
τιs καταιγίδεs
που φοβήθηκεs
Σταμάτησα τουs ποταμούs
και πέρασεs..
για μιά ανασεμιά σου
που με κέρασεs..

Τηs άνοιξηs τον θρόνο
σου τον χάρησα
σου απάλυνα τον πόνο
και σπαρτάρισα..
Το δάκρυ σου
κι ο ωκεανόs σεβάστηκε
έζησα για την αύρα σου
που χάθηκε..

Και τώρα..
τουs ανέμουs δωροδώκησα
να πνέουν την ανάσα σου
τουs όρκισα..
Τα κρίματα του κόσμου
αναθεμάτισα..
την γη για να σωθείs
που δεν σταμάτησα..

Τα θαύματα Θεών
όλα τα μπόρεσα..
που δεν σε κράτησα..
ποτέ δεν μου συγχώρεσα..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)
 

H MEΡΑ ΜΟΥ ΒΑΡΙΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Δεν είναι η Χρυσή Αυγή
Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία
Δεν είναι το Πασοκ
Δεν είναι ο Συριζα,το Κκε,το Σκυλολόι όλης της Βουλής..
Είναι το αίμα των ανθρώπων.
Είναι το αίμα των Παιδιων....
Εχω κι εγώ παιδιά στην ηλικία τους,που και πολιτική άποψη έχουν,και ενθερμα υποστηρίζουν τα Ελληνικά τους ιδεώδη.
Αντιπαρίστανται σε κόμματα,σε παρατάξεις,σε γνώμες,σε ιδέες..
Καμία παράταξη,κανένα γαμωκόμα,κανένας κερατάς δεν έχει το δικαίωμα να μου τα σκοτώσει.
Δεν είναι οι ιδεολογίες.
Είναι τα βαθύτερα αίτια,ενός βρώμικου και αιματηρού πολέμου,που έφεραν την χώρα μου εδώ,σήμερα,ανάμεσα σε κλάματα,αυτοκτονίες και φόνους.
Δεν κλαίω για τα μέλη της Χρυσής Αυγής,
Δεν κλαίω για ότι πίστευε ο Παύλος
Κλαίω για την ηλικία,για τον άνθρωπο,για τα ΠΑΙΔΙΑ!!
Παιδιά,που αν προλάβεναν να φτάσουν στα 40 ίσως και να είχαν αναθεωρήσει τις αξίες τους..
Αλλα δεν πρόλαβαν.
Κλαίω για την κατάντια,για την έλειψη σεβασμού,για την τρομοκρατία,για τον εξευτελισμό.
Κλαίω για εκείνες τις μάνες,που κανένα πολιτικό απόβρασμα δεν θα τους εξηγήσει το χρονικό της κατάληξης που είχαν τα παιδιά τους.
Κανένας απο την ''σπείρα'' δεν θα τους απαλήνει τον πόνο.
Λυπάμαι πολύ!!! Πάρα πολύ!!! για ότι γίνεται γύρω μου!!!
Η ανθρώπινη ζωή έγινε αναλώσιμη,και ευτελής.
ΑΥΤΟ ΝΟΙΩΘΩ!!!!!!!
Και σαν άνθρωπος με την δική μου οπτική και μόνο,
ΚΡΑΤΩ ΠΕΝΘΟΣ σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για όσα βαραίνουν την ψυχή και την συνείδησή μου.
ΑΥΤΟ ΝΟΙΩΘΩ!!!!!
Και το εκφράζω δημόσια.
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου.

 

Χάρηκα που σε είδα..

 

 

Πραγματικά,...
χάρηκα τόσο που σε είδα
πάει καιρός
που δεν ζω πια με την ελπίδα..
Μη με κοιτάς μ'έκπληκτο βλέμα κι απορία
θεώρησέ την τελειωμένη ιστορία..

Πραγματικά,
στο παρελθόν δεν θα γυρίσω
'γίναν πολλά..
δεν θα το συζητήσω..
κι'αν θες να μάθεις έχω κάποιον στη ζωή μου
κάποιον που θέλει να είναι ολόκληρος μαζύ μου..

(R)
Κοίτα λοιπόν,πως ο καιρός
γίνεται αν θέλει πονηρός..
και μας τυλίγει στο δικό του το παιχνίδι..
Μία φορά πίστεψα πως,
ο θάνατός μου θά'ναι αργός..
και να που χαίρομαι..
σ'έχω αποβάλλει ήδη..

Ε ναι λοιπόν,
χάρηκα τόσο που σε είδα
πάει καιρός
που έχω γυρίσει πια σελίδα
μη με κοιτάς μ'έκπληκτο βλέμα κι'απορία..
πόνεσα ναι..μα τώρα άλλαξα πορεία..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)

Μου έλειψε εκείνη η εποχή..

 

 

Μου έλειψε πολύ η εποχή..,
που πιανε τόπο
του πατέρα η ευχή...
που ήταν η αγάπη άδολη
αγνή
που άντεχε ο έρωταs
μέσα απ τη προσμόνή..
Μου έλειψαν εκείνεs
οι στιγμέs
που παίζαμε κρυφτό
στιs γειτονιέs
που ερωτευόμασταν
με δυό κλεφτέs ματιέs
και καρτερούσαμε
τ αη Γιάννη τιs φωτιέs..

(R)
Μού' λειψε η λαστιχένια
η τιράντα μου
η κούνια που κρεμόταν
στη βεράντα μου
μου έλειψαν τα 20
τα χρόνια μου
η μυρωδιά που είχαν
τα σεντόνια μου..

Μου έλειψε πολύ η εποχή
που ήταν νόμοs του δασκάλου η διδαχή..
που ήταν το γέλιο μαs
αστείρευτη πηγή
με μιά ελπίδα χόρτενεs
και δυό μπουκιέs ψωμί,

(R)
Μούλειψαν τα σκισμένα
παντελόνια μου
οι μέρεs που μιλούσα
στην βιγκώνια μου
μου έλειψαν τα πρώτα μου
σκιρτήματα
τα βότσαλα που πέταγα
στα κύματα..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)

 

Ενοχλητικές οι νύχτες..

Ενοχλητικές οι νύχτες που σφυρίζουν
ξεχασμένα μυστικά..
θαρρείς κι είναι μάγισσες που ορίζουν...
της σιωπής τ'αερικά..
Ασταμάτητος ο αγέρας μουρμουράει
φυλαγμένες ενοχές
σαδιστής κι ο χρόνος που κυλάει
και μπερδεύεται στο χθες..

Ενοχλητικές οι στάλλες που αρχινάνε
το τραγούδι της βροχής
κι'οι επίμονες αυγές που καρτεράνε
νά'χεις κάτι να τους πεις..

(R)
Τα καράβια απ το νησί μου προσπεράσαν
δεν το πρόσεξε κανείς
σβυστοί φάροι
που οι αλμύρες τους γεράσαν
στην πορεία μίας άγονης γραμμής..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)

ΤΩΡΑ ΘΑ ΒΡΕΞΕΙ

Σ'ένα σύνεφο ψηλά σούχω φυλάξει,
μια βροχούλα
που θα στείλω να σε ψάξει.....
και θα πλυθώ κι'εγώ μαζύ σου
να καθαρίσει η αυλή σου
από έναν κόσμο
που καλό δεν σούχει τάξει..

Σε ένα αστέρι μακρυνό σού'χω χαράξει
χρυσή κλωστή
για όταν ο ύπνος σε ταράξει..
για να δεθώ με τα όνειρά σου
να μοιραστώ τα φανερά σου
ο μαύρος ίσκιος να κρυφτεί
να προσπεράσει..

Δώσε μου απόψε αστραπή την δύναμή σου
σκύψε φεγγάρι μου,ασπάσου τη,και σβύσου
τώρα θα βρέξει,κι'αυτή θα τρέξει
κόντρα στον άνεμο να κοιμηθεί μαζύ σου..
τώρα θα βρέξει,κι'αυτή θα τρέξει
σαν τότε που έκλαιγα..
και μού'λεγε, κοιμήσου..
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ..

Τα χρόνια μου που φύγανε,κοσμήματα παλιά..
τα φόρεσαν,τα χόρεψαν, του ανέμου τα πουλιά...
τα σκόρπισαν,τα μοίρασαν στο γέλιο και στο δάκρυ...
στης ευτυχίας την αρχή,και στου λυγμού την άκρη..

Σύρτε αμανέ..
μεσ'τον καφενέ..
τα χρόνια μου κεράστε τα στ'αστέρια μα το ναι!!
Σύρτε αμανέ
ξόφλησες καύμέ..
σου γύρισα ότι μού'δωσες,πατσίσαμε ουρανέ!!

Τα χρόνια μου ξεχύθηκαν ποτάμια ορμητικά
κυλίστηκαν,χαρίστηκαν,σε χιόνι και φωτιά..
τα δώρα τους επτά ψυχές απο νερό και χώμα
απο της γέννας την κραυγή,ως του έρωτα το στρώμα..

Σύρτε αμανέ
μεσ'τον καφενέ..
τα χρόνια μου τα μύρισα στη γύρα ρεφενέ..
Σύρτε αμανέ,
κοίτα με Θεέ!!
τα δανεικά σου γύρισα
στην άκρη στεναγμέ!!!
Ελένη Μέη Ασημακοπούλου
(by eleni)
23\09\2013