Γιατί δεν κλαίμε πια όταν χωρίζουμε;

Κυριακάτικος καφές με τις φίλες μου. Ναι, είμαστε τέσσερις, ναι, είμαστε μία ξανθιά, μία καστανή, μία με ombre ξανθό-καστανό και μία κοκκινομάλλα και

ναι, η μία, δηλαδή εγώ, δηλώνει εδώ και μερικούς μήνες αρθρογράφος (οποιαδήποτε ομοιότητα με το Sex & The Cityείναι τυχαία). Μία από τις φίλες μου λοιπόν, έκανε μια δήλωση που στάθηκε η αφορμή για να γραφτεί το συγκεκριμένο άρθρο.

Όλα ξεκίνησαν όταν περιέγραφα στην παρέα μου ένα επεισόδιο της αγαπημένης

μου σειράς «How I Met Your Mother» όπου η Ρόμπιν θέλει να χωρίσει τον φίλο της και τον πηγαίνει σε ένα καφέ με την ονομασία «Split-ville» όπου υποτίθεται πως πηγαίνουν όλοι όσοι θέλουν να χωρίσουν το ταίρι τους και μόλις γίνεται η σχετική ανακοίνωση, καταφτάνει το γκαρσόνι και σερβίρει bananasplit στον φρεσκοχωρισμένο.

Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να πω πως αυτή είναι η επιχειρηματική ιδέα που θα γεμίσει τις τσέπες μας και είμαι έτοιμη να κοιτάξω τις αγγελίες για ενοικιάσεις επαγγελματικής στέγης, η Υβόννη αναρωτιέται ‘’ποιος θα το χρειαστεί αυτό το καφέ;’’, της απαντάω ‘’όσοι θέλουν να χωρίσουν σε δημόσιο χώρο για να αποφύγουν τα χειρότερα και παράλληλα το «θύμα» θα μπορεί να κλάψει άνετα γιατί οι περισσότεροι γύρω του θα κάνουν το ίδιο’’. Και τότε έρχεται η ερώτηση –κόλαφος ‘’γιατί ποιος κλαίει πλέον όταν χωρίζει;’’

Ενός λεπτού σιγή, τα κεφάλια μας γνέφουν καταφατικά και μετά χαζεύουμε όλες τη θάλασσα προσπαθώντας να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψαμε για ένα χωρισμό.

Μπορούσα αμέσως να θυμηθώ πόσο πολύ έκλαψα όταν χώρισα με τον πρώτο μου έρωτα, τότε που το τραγούδι «Πάτωμα» νόμιζα πως είχε γραφτεί για εμένα αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο στέρευαν και τα δάκρυα.

Ίσως να φταίει ακριβώς αυτό: το πέρασμα των χρόνων που μας κάνει όλους πιο σκληρόπετσους ή λόγω της πείρας που αποκτούμε στις σχέσεις μας είναι από ένα σημείο και μετά πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε τα σημάδια της φθοράς σε μια σχέση κι έτσι προετοιμαζόμαστε καλύτερα ψυχολογικά. Δίχως να αποκλείω τις παραπάνω αιτίες υπάρχει μία ακόμη που φοβάμαι πως υπερισχύει. Μήπως δεν κλαίμε πια όταν χωρίζουμε γιατί στέρεψαν τα δάκρυα από τους προηγούμενους χωρισμούς και κάθε φορά που μπαίνουμε σε μια καινούργια σχέση, είμαστε τόσο επιφυλακτικοί που δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί κάτι κι έτσι ο χωρισμός δεν είναι επώδυνος αλλά σχεδόν αναμενόμενος;

Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφέρει πόσο λάθος είναι να ερωτευόμαστε ξανά κουβαλώντας ακόμα το φορτίο των ερωτικών αποτυχιών του παρελθόντος.

Ναι, μάλλον δεν κυλάει δάκρυ γιατί ο νέος χωρισμός είναι ένα déjà vu.

Πριν από μερικές μέρες με ρώτησε μια φίλη και προσωπική ψυχοθεραπεύτρια, ‘’έχεις ερωτευθεί ποτέ τόσο που να νιώθεις πως αν φύγει ο άλλος θα σου κοπεί η ανάσα;’’, έπρεπε να το σκεφτώ…άρα μάλλον είχα ήδη δώσει την απάντησή μου.

Νοσταλγώ την εποχή που ερωτευόμουν με εφηβική αφέλεια. Παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να μην ξαναπονέσω, να μην πληγωθώ, να μην ξανακλάψω έχασα πολλά άλλα μαζί, όπως τα δυνατά συναισθήματα. Είτε εγώ είτε οι άλλοι με ερωτεύονται επιφανειακά. Κι όταν ο άλλος ερωτεύεται επιφανειακά, δεν είσαι κοροΐδο να ερωτευθείς βαθιά…

Τελικά, η επιχειρηματική ιδέα μου για το καφέ του χωρισμού θα ήταν μάλλον αποτυχημένη στην εποχή μας…και μετά θα είχα να κλαίω πραγματικά για το επαγγελματικό δάνειο που θα χρωστούσα στηντράπεζα.

Δε νοσταλγώ τον πόνο του χωρισμού αλλά το κλάμα είναι κάθαρση και το έχουμε ανάγκη, όπως και τα δυνατά συναισθήματα!