Ενα δειλινό του Ιούλη
μια ανάσα τελευταία
υποκλίθηκεs στην μοίρα
και κατέβασεs αυλαία..
Ριψοκύνδινοs κι ωραίοs
ήλιοs που φεγγοβολούσεs
απ τα δώδεκά σου χρόνια
επανάσταση κινούσεs..
Σε πλασματικέs νιρβάνεs
και ψυχοληστέs κουρσάρουs..
εχανόσουν στην αιώρα
τηs αλήθειαs και του θάρρουs..
Στηs ψευδαίσθησηs την λήθη
τραγικέ μου επαναστάτη
έπλασεs το παραμύθι
που σε ήθελε αποστάτη..
Στα 24 σου χρόνια
όλα ανύπαρκτα και πλάνα
και στα χείλη σου μια φράση..
<μη πονάs για μένα μάνα>
Ενα δειλινό του Ιούλη
οι αγγέλοι σε γυρέψαν
εχαθήκανε οι πόνοι
όταν γύρω σου χορέψαν..
με μια ανάσα τελευταία
τουs επρόσφερεs το χέρι..
έναs άγγελοs ακόμα
που ξανά δεν θα υποφέρει.
(η νονά σου)
ΕΛΕΝΗ ΜΕΗ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου