Για την ποίηση και τους ποιητές !!!!!!!!

«Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει,


Γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει,
...
δε θα τραγούδαγε» (Πωλ Βαλερύ)

Παραλλάζοντας την παραπάνω ρήση του Βαλερύ θα λέγαμε: «Αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε». Κι εγώ τώρα δεν ξέρω να σας πω τι είναι Ποίηση και πολύ περισσότερο δεν ξέρω να σας πω σε τι μας βοηθάει η Ποίηση και ποιος είναι ο σκοπός της. Το μόνο που ξέρω και μπορώ να πω είναι ότι ο ποιητής είναι ένας αφοσιωμένος της ζωής. Κι έτσι «Ο ποιητής μένει πάντοτε χρεώστης/ απέναντι στον κόσμο/ πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες/ για τον πόνο των ανθρώπων» (Μαγικόβσκι).

Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η ζωή, είτε τον πάει στον ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της. Τη μυστήρια αγάπη του για τη ζωή δεν έχει άλλον τρόπο να την εκφράσει: γράφει ποιήματα. Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει αυτό που κρύβει η ζωή. Όπως ο έρωτας κρύβει αυτό που μας κάνει ερωτευμένους. Η ποίηση λοιπόν είναι πράξη ερωτική; Ή μήπως πράξη απόγνωσης; Ή μήπως και τα δύο; Μαγεία; Απόδραση; Διαφυγή; Απλή εκτόνωση; Το βαλς δυο ερωτευμένων πάνω στο σκοινί του σχοινοβάτη; Τι είναι επιτέλους αυτό το μαγικό που λέγεται ποίηση που όταν κοινωνείται χαρίζει τόση συγκίνηση;

«Η ποίηση είναι τα μέσα της έναρθρης γλώσσας με τα οποία ο ποιητής προσπαθεί να απεικονίσει ό,τι στα σκοτεινά επιχειρούν να εκφράσουν τα δάκρυα- τα ωραία δάκρυα του κόσμου- οι σιωπές οι στεναγμοί, οι θωπείες» (Δημουλά), αναβαθμός και πτώση, κραυγή-«χαρταετός που ξέφυγε από τα χέρια μικρού παιδιού» (Γκόρπας) στον ουρανό» και ιαχή βυθού πολλές φορές. «Ποίηση, μια διαρκής επανάσταση υπάρξεως, εκείνος ο εαυτός μου δεν κοιμάται ποτέ» (Γ. Σαραντάρη. Και θέλει στ’ αλήθεια κουράγιο πια για να ‘σαι ποιητής, «και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα/ (που) είθισται να δολοφονούν τους ποιητές» (Ν. Εγγονόπουλος). «Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα» (Τάσος Λειβαδίτης).

Μα στ’ αλήθεια σε τι βοηθάει η ποίηση; «Η ποίηση βοηθάει όσο το κερί σ’ ένα σκοτεινό ξωκλήσι με φευγάτους όλους τους αγίους, παρηγορεί αυτούς που την αγαπούν, αυτούς που πιστεύουν στη μαγεία της… Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σε ένα ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο» (Κική Δημουλά)… Η ποίηση «κάνει για λίγο να μη νιώθεται η πληγή από το φριχτό μαχαίρι του χρόνου» (Καβάφης). «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα» (Σεφέρης)…«Κι όταν συμβαίνει να διαβάσουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως και εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας» (Μπόρχες). Ο παππούς μου ο Ηρακλής, γράφει ο Στάντης Αποστολίδης (Βιβλιοθ. 2-1-07), αφιερωμένος μια ζωή στο ανθολογικό του έργο, ρώταγε συχνά: «Με πιο στίχο ξύπνησες σήμερα, παιδί μου;». Θεωρούσε ότι οι μέρες φωτίζονται από τους στίχους, όπως οι νύχτες απ’ τους φάρους! ).
admin