Στη δική μας γενιά δεν της δίνεται ούτε το δικαίωμα: να φύγεις από το σπίτι σου, να κάνεις την επανάστασή σου, να ξεφύγεις
Οταν ανοίγει η πόρτα, πρώτα μπαίνει το χαμόγελό της και μετά εκείνη με τον «μπούμπι» της, το αριστερό της χέρι που απουσιάζει εκ γενετής και που το δεξί της συνηθίζει να αγκαλιάζει στοργικά...
«Ουσιαστικά, δεν έχω ξεκινήσει τη ζωή μου. Ακόμη δεν έχω φύγει από το σπίτι μου και είμαι κάτω από τη φούστα της μαμάς και μέσα στο πορτοφόλι του μπαμπά»
Η Δήμητρα Παρασκευοπούλου είναι 21 ετών κι έχει μια καλά κρυμμένη βαλίτσα με όνειρα. Βρίσκεται στο τρίτο έτος των σπουδών της στο πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Θεατρολογίας, και δεν ανήκει στους προνομιούχους νέους της χώρας που σκέφτονται να αναζητήσουν την τύχη τους σε μια ξένη χώρα. Θα το ήθελε, αλλά η Δήμητρα ανήκει στους άλλους, τους πολλούς φοιτητές οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί σε ξεφτισμένη, λόγω κρίσης, πανεπιστημιακή εκπαίδευση και σε ένα μέλλον που φαντάζει αδιέξοδο ως προς τις επαγγελματικές τους προοπτικές.
Ούτε το εισιτήριο
* Πώς τα πας με την κρίση;
- Απαίσια! Καμιά φορά δεν έχεις ούτε τα 70 λεπτά για το εισιτήριο του λεωφορείου. Στη σχολή δεν μπορείς να πάρεις ούτε έναν καφέ. Δύσκολα. Αν εφαρμοστούν κι όλα αυτά που λένε περί συγγραμμάτων, πολλοί θα εγκαταλείψουν τις σχολές. Είναι δύσκολο πολύ να είσαι φοιτητής.
* Εχεις σκεφτεί να φύγεις έξω;
- Και να το σκεφτόμουν, πώς θα μπορούσα να το πραγματοποιήσω; Οταν δεν έχεις ένα οικονομικό έναυσμα να σε σπρώξει λίγο, πού θα πας;
* Εγκλωβισμένη;
- Ουουου! Πραγματικά. Είμαι σε έναν κύκλο ίσης διαμέτρου με το σώμα μου. Τίποτα δεν μας αφήνουν να κάνουμε. Εντάξει, τουλάχιστον ονειρευόμαστε. Ευτυχώς που τα όνειρα είναι ακόμη τζάμπα!
* Για κάποιους τα όνειρα είναι ακόμη «τζάμπα», αλλά για κάποιους άλλους αντιμετωπίζονται τόσο «φτηνά»...
- Δεν σου δίνεται η δυνατότητα να αγοράσεις ούτε ένα βιβλίο. Στο πρώτο έτος των σπουδών μου αγόραζα βιβλία για τη σχολή, θεατρικά έργα, διάφορους τόμους με θεωρίες. Τώρα όχι μόνο δεν μπορείς να αγοράσεις ένα βιβλίο, αλλά ούτε καν να το φωτοτυπήσεις. Παλιά έλεγες: Εντάξει, μωρέ, αντί να το φωτοτυπήσω με 15 ευρώ, θα πάω να το αγοράσω με είκοσι. Τώρα: Οχι, θα το φωτοτυπήσω και θα ψάξω να βρω και το πιο φτηνό φωτοτυπείο που υπάρχει. Δεν σου δίνουν το δικαίωμα να σπουδάσεις, τελεία και παύλα!
Ακόμα στην αρχή
* Στα 21 σου έχεις κάνει το ξεκίνημα ζωής σου ή όχι;
- Με προβληματίζεις. Ουσιαστικά, δεν έχω ξεκινήσει τη ζωή μου. Ακόμη δεν έχω φύγει από το σπίτι μου και είμαι κάτω από τη φούστα της μαμάς και μέσα στο πορτοφόλι του μπαμπά. Αυτό το λες ξεκίνημα;
* Δίκιο έχεις. Για φαντάσου, όμως, κι αυτούς που είχαν φύγει κι αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω.
- Ναι, αλλά στη δική μας γενιά δεν της δίνεται ούτε αυτό το δικαίωμα. Να φύγεις από το σπίτι σου, να κάνεις την επανάστασή σου, να ξεφύγεις. Αλλοι στην ηλικία μου, πιο παλιά, είχαν οικογένεια, παιδιά. Δεν λέω ότι απαραίτητα πρέπει να γίνει αυτό, οι καιροί έχουν αλλάξει, αλλά το θέμα είναι ότι δεν σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις μια δική σου αρχή.
* Θα ήθελες να ζεις μόνη σου;
- Ναι! Εχω μια χαρά γονείς που δεν με καταπιέζουν, αλλά θα ήταν ωραία να έχω το δικό μου πρόγραμμα. Σκεφτείτε πως εγώ, αν και φοιτήτρια, δεν ζω φοιτητική ζωή. Μένω μακριά. Θέλω δύο ώρες για να πάω στη σχολή.
* Από την άλλη πλευρά, είσαι τυχερή που έχεις την οικογένειά σου. Σκέφτομαι φοιτητές που δεν έχουν ούτε αυτή τη δυνατότητα...
- Κι αυτοί περνούν δύσκολα. Εχω μια αδελφή που σπουδάζει στις Σέρρες και περνά δύσκολα. Εχει κάνει «δίαιτα» που δεν μπορούσε να κάνει τόσα χρόνια. Γιατί; Διότι πολλές φορές δεν έχουμε να της στείλουμε χρήματα. Αλλά εντάξει, αυτό το αντιμετωπίζει... Το αντιμετωπίζεις όμως;
Και οι δύο της γονείς είναι άνεργοι. Ο πατέρας της είναι ελαιοχρωματιστής που δούλευε σε μια εταιρεία ως οδηγός. Η μητέρα της ιδιωτικός υπάλληλος σε μία εταιρεία που έκλεισε.
«Επειτα από χρόνια δουλειάς έμειναν άνεργοι. Τι να κάνεις; Είμαστε πολύ άσχημα, χωρίς αστεία, αλλά εντάξει, δεν θα μας πάρει από κάτω. Αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να αλλάξεις τα πράγματα...»
Μόνο εκτός Ελλάδας
* Παρατηρώ ότι το δεξί σου χέρι διαρκώς αγκαλιάζει το αριστερό...
- Το αγαπάω το χέρι μου.
* Εχεις νιώσει την ανάγκη να βάλεις πρόσθετο μέλος;
- Παλιά είχα βάλει. Μία φορά στο νηπιαγωγείο και μία στο Δημοτικό. Αλλά είχα σκαλώσει, δεν το ήθελα, το παράταγα όπου να 'ναι. Εντάξει, κάποια στιγμή στο μέλλον μπορείς να βάλεις κάποιο ηλεκτρονικό. Φυσικά, αυτό μπορεί να συμβεί εκτός Ελλάδας. Αυτό το παίρνουμε ως δεδομένο. Για να βάλεις ένα τεχνητό μέλος, πρέπει να βγεις εκτός Ελλάδας.
* Γιατί;
- Εδώ είναι πανάκριβα. Τη στιγμή που σε άλλες χώρες το δίνουν δωρεάν, γιατί να το βάλεις εδώ; Πάντως, δεν είναι στις άμεσές μου ανάγκες. Μπορώ να κάνω τα πάντα.
* Ισως ξανασυναντηθούμε. Μπορεί σε πέντε χρόνια. Πώς φαντάζεσαι τότε τον εαυτό σου;
- Με δεδομένη την κατάσταση, πέντε χρόνια είναι πολλά! Θα ήθελα να έχω τελειώσει τη σχολή μου και ΙΣΩΣ (βάλ' το με κεφαλαία) να έχω βρει μια δουλίτσα. Εχουμε φτάσει στο σημείο να κάνουμε όνειρα και να μην τα λέμε, γιατί θα μας κοροϊδέψουν: αυτός είναι τρελός, κάνει όνειρα ότι θα βρει δουλειά. Ας κάνουμε σήμερα κάτι ώστε να μπορούμε να μιλάμε για πέντε χρόνια μετά, έτσι;
* Ετσι...
Κάνω την αρχή με μια ευχή: Πέντε χρόνια μετά, να έχεις πολλά πινέλα για τις ζωγραφιές σου, από αυτά που δεν μπορείς να πάρεις τώρα, και να ξεχνιέσαι ατελείωτες ώρες χωμένη στο αγαπημένο σου βιβλιοπωλείο που τώρα περνάς απ' έξω βιαστικά και φεύγεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου