To υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα, πέραν όλων των άλλων αδυναμιών που έχει, χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα να συζητάει τα σωστά θέματα, τη σωστή στιγμή. Συνήθως αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους, χωρίς να έχει συγκεκριμένες πολιτικές για την αντιμετώπισή τους και είναι εξαιρετικά επιφυλακτικό στο να βάζει καινούργια θέματα στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου, όταν μάλιστα αυτά ακουμπάνε άμεσα στην καθημερινότητα των πολιτών.
Θέλω πραγματικά να ρωτήσω όλες τις πολιτικές ηγεσίες, αν έχουν τη παραμικρή αίσθηση για το πώς αισθάνονται αυτές τις μέρες οι σαράντα οικογένειες των οποίων τα κοριτσάκια, από 8 – 14 ετών, έπεσαν θύματα ενός ανώμαλου τύπου, έξω από το σχολείο τους; Μπορούν να συναισθανθούν τα άγχη και τους φόβους χιλιάδων οικογενειών πλέον που γίνονται μέσω των ΜΜΕ, μάρτυρες τέτοιων περιστατικών, κάθε φορά που αφήνουν τα παιδιά τους στο σχολείο;
Το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, δυστυχώς. Τα τελευταία χρόνια, όλο και συχνότερα, απασχολούν τις διωκτικές αρχές περιπτώσεις που σχετίζονται με τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων. Άλλωστε, μόλις πριν από μερικές ημέρες είχε αποκαλυφθεί πως ο προπονητής της εθνικής ομάδας κρίκετ κακοποιούσε σεξουαλικά 17χρονο αθλητή του. Ενώ είναι αρκετά σοβαρές και οι περιπτώσεις εκπαιδευτικών που έχουν επιδείξει αυτή τη διαστροφή.
Το εκπληκτικό στην περίπτωση του «Δράκου των σχολείων» είναι ότι είχε συλληφθεί στο παρελθόν, είχε καταδικαστεί σε μια ποινή που έφτανε, αν θυμάμαι καλά, τα σαράντα χρόνια, είχε εκτίσει τα τρία πέμπτα και τελικά κυκλοφορούσε ελεύθερος τα τελευταία πέντε και συνέχιζε να κάνει ό,τι έκανε. Αυτό αποδεικνύει πως η σύλληψη και η καταδίκη κάθε διεστραμμένου παιδόφιλου σε καμία περίπτωση δεν συνιστά σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος.
Συνεπώς αν θέλουμε ως κοινωνία να κάνουμε κάτι, η πολιτική τάξη οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες και να μην κοιτάζει σαν χαζή τα τεκταινόμενα. Άλλες χώρες, σοβαρές όμως, έχουν κάνει συγκεκριμένα βήματα. Η Ρωσική Δούμα το 2011 ψήφισε το μέτρο του «χημικού ευνουχισμού» παιδεραστών που έχουν καταδικαστεί για σεξουαλικά εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων κάτω των 14 ετών. Για την ιστορία σας λέω πως 322 βουλευτές ψήφισαν υπέρ και μόλις ένας κατά. Το μέτρο εφαρμόζεται εθελοντικά όμως και στη Γερμανία και στη Μ. Βρεττανία.
Έχουν αντιρρήσεις, λέει οι Βρυξέλλες. Εντάξει, αυτό δεν είναι έκπληξη. Εκεί συζητούν σοβαρά κι αν μπορεί να νομιμοποιηθεί κόμμα των παιδόφιλων. Είναι άλλη μια απόδειξη του ό,τι αυτό που λέμε Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μεγαλύτερη αποτυχία στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία και οι λόγοι δεν είναι μόνον οικονομικοί. Είναι και βαθιά πολιτισμικοί.
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει άλλοθι για την αδιαφορία που επιδεικνύεται σήμερα. Το εάν θα προστατεύσει ή όχι τα παιδιά της από τις αρρωστημένες επιθυμίες κάθε ανώμαλου, δεν μπορεί να είναι θέμα που χωράει «νερό στο κρασί» για την ελληνική κοινωνία. Η ελληνική πολιτεία έχει να πει κάτι γι’ αυτό;
Follow us: @RizopoulosPost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου