Η παραβολή του σκατζόχοιρου

Μια χειμωνιάτικη νύχτα σε κάποια χώρα του Βορρά δυο μικροί σκαντζόχοιροι συναντήθηκαν μέσα στο δάσος. Ξέπνοοι και τουρτουρίζοντας, συμφώνησαν να έρθουν σ’ επαφή, να στριμωχτούνε μεταξύ τους, προκειμένου να ζεσταθούνε κάπως.
Πράγματι, η εγγύτητα τούς θέρμανε και τους προστάτεψε από το κρύο, ωστόσο, εξαιτίας της, τ’ αγκάθια τού ενός μπήγονταν σ...τη σάρκα τού άλλου.
Τώρα οι δυο σκαντζόχοιροι υπέφεραν φρικτά όχι από την παγωνιά, αλλά από τους πόνους και την ακατάσχετη αιμορραγία.
Χώρισαν λοιπόν, οι πληγές τους επουλώθηκαν αμέσως, όμως λίγο αργότερα το δριμύ ψύχος τους υποχρέωσε να ξανασμίξουν.
Και πάλι τ’ αγκάθια που έφεραν μάτωσαν τα σώματά τους. Ολόκληρη εκείνη την ατέλειωτη νύχτα του χειμώνα τα δυο δύστυχα πλάσματα έσμιγαν και χώριζαν διαρκώς, έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο εξίσου οδυνηρές καταστάσεις: στο φονικό ψύχος και στη θανατηφόρο αιμορραγία. Ώσπου κατά το χάραμα, πίστεψαν ότι ανακάλυψαν τη σωστή απόσταση από την οποία μπορούσαν ν’ αλληλοζεσταίνονται δίχως ν’ αλληλοπληγώνονται.

Μόλις σας αφηγήθηκα με δικά μου λόγια την παραβολή του σκαντζόχοιρου, του μεγαλοφυούς Γερμανού φιλοσόφου Αρθούρου Σοπενάουερ (1788-1860).
Δεν έχω διαβάσει ούτε ακούσει παραστατικότερη, ρεαλιστικότερη και πικρότερη περιγραφή του ανθρώπινου πεπρωμένου.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός σκαντζόχοιρος που καλείται να διαβεί τη μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα της ζωής του.
Αν πορευτεί κατάμονος, κινδυνεύει θανάσιμα από το ανυπόφορο ψύχος της μοναξιάς. Αν, πάλι, επιζητήσει τη συνάφεια, τη συντροφιά των Άλλων για να θερμάνει την ύπαρξή του, τότε αναπόφευκτα θα πληγώσει και θα πληγωθεί βαθιά από τ’ αγκάθια τού εγωισμού, που από τη φύση του κουβαλάει ο καθένας μας.
Είτε μονά είτε ζυγά, είμαστε καταδικασμένοι να πηγαινοερχόμαστε από τη μια μορφή οδύνης στην άλλη, αφού μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.
Ωστόσο, ο φιλόσοφος προτείνει μια λύση, έστω και μεσοβέζικη: τη σωστή, ζυγιασμένη απόσταση.
Η οποία αφενός εξασφαλίζει κάποιο θάλπος και αφετέρου εμποδίζει το Εγώ μας να τραυματίσει τον Συνάνθρωπο, και αυτόν εμάς. Αλήθεια, ποια είναι εκείνη η τόσο κρίσιμη απόσταση; Μήπως αυτή που παρέχει το Facebook;
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί σε τι οφείλουν την παγκόσμια δημοτικότητά τους τα online κοινωνικά δίκτυα στην εποχή των παγετώνων και της αιματηρής αρένας που διανύουμε; Την οφείλουν στο θαυμαστό και συνάμα αδιανόητο γεγονός ότι αυτή τη στιγμή όπου συντάσσω τούτες τις αράδες, εγώ, ένας ασώματος για εσάς σκαντζόχοιρος, μπορώ αναίμακτα να σας ζεστάνω λιγάκι ομολογώντας σας ευθαρσώς και ειλικρινώς ότι σας αγαπώ, χωρίς να χρειάζεται να σας συναντήσω διά ζώσης, ώστε να σας ματώσω την καρδιά.
admin